یــــاد

به یاد شَبانِ با تو بودن،خودَم را مَستُ حیرانم بدیدَم ازغَم،دایم اَندَرسُجودم،دَر نَـمازَم مِـی دَر کَـف بــدیدَم کُنم پَروازبَرعَرشِ بینَوایان،که دایم من به دُنبالت دویدم بمیرَم مَن که پروازدَرنَیایم، وُ دایم بَر زمینِ غَـم نشینَم خداونداپَناهیی دِه به کویَت،بَلکه مِحنَتِ دَرونم بَربچینَم مَشَوغافل اَزاین غَم پَروَرِ شب،که من ازدَردِبیداری بمیر م «محمدحسین میرکی»